-
1 wprowadzić
глаг.• ввести• вводить• взвести• вкладывать• внедрить• внести• вносить• войти• вселить• вставить• всунуть• втыкать• закладывать• заложить• класть• назначать• познакомить• помещать• поставьте• предлагать• привносить• приводить• размещать• сажать• установить• учреждать* * *wprowadz|ić\wprowadzićę, \wprowadzićony сов. 1. ввести;\wprowadzić lekarstwo do żyły ввести лекарство в вену;
\wprowadzić kogoś w tok spraw ввести кого-л. в курс дела;\wprowadzić statek kosmiczny na orbitę вывести космический корабль на орбиту; \wprowadzić modę ввести (завести) моду;
2. (wprawić kogoś w coś) привести (кого-л. во что-л.);\wprowadzić w błąd ввести в заблуждение; \wprowadzić w zachwyt привести в восторг (в восхищение); ● \wprowadzić w czyn (w życie) претворить в жизнь, осуществить
* * *wprowadzę, wprowadzony сов.1) ввести́wprowadzić lekarstwo do żyły — ввести́ лека́рство в ве́ну
wprowadzić kogoś w tok spraw — ввести́ кого́-л. в курс де́ла
wprowadzić statek kosmiczny na orbitę — вы́вести косми́ческий кора́бль на орби́ту
wprowadzić modę — ввести́ (завести́) мо́ду
2) ( wprawić kogoś w coś) привести́ (кого-л. во что-л.)wprowadzić w błąd — ввести́ в заблужде́ние
wprowadzić w zachwyt — привести́ в восто́рг (в восхище́ние)
•- wprowadzić w życie
См. также в других словарях:
wprawić — dk VIa, wprawićwię, wprawićwisz, wpraw, wprawićwił, wprawićwiony wprawiać ndk I, wprawićam, wprawićasz, wprawićają, wprawićaj, wprawićał, wprawićany 1. «umocować, osadzić coś w czymś, obsadzić w ramę, w oprawę» Wprawić oczko do pierścionka.… … Słownik języka polskiego
zrobić — dk VIa, zrobićbię, zrobićbisz, zrób, zrobićbił, zrobićbiony 1. «wykonać, wytworzyć, wyprodukować coś; przyrządzić, sporządzić coś» Zrobić sweter na drutach. Zrobić komuś obuwie. Zrobić szafę, półki. Zrobić model czegoś. Reżyser zrobił dobry film … Słownik języka polskiego
wciągnąć — dk Va, wciągnąćnę, wciągnąćniesz, wciągnąćnij, wciągnąćnął, wciągnąćnęła, wciągnąćnęli, wciągnąćnięty, wciągnąćnąwszy wciągać ndk I, wciągnąćam, wciągnąćasz, wciągnąćają, wciągnąćaj, wciągnąćał, wciągnąćany 1. «ciągnąc, wlokąc wprowadzić kogoś,… … Słownik języka polskiego
w — I 1. «litera oznaczająca spółgłoskę w» 2. «spółgłoska wargowo zębowa, szczelinowa, twarda, dźwięczna» II «przyimek łączący się z rzeczownikami (lub innymi wyrazami pełniącymi ich funkcje) w miejscowniku lub bierniku; tworzy wraz z rzeczownikiem… … Słownik języka polskiego
kolano — 1. Błagać, prosić (kogoś) o coś na kolanach, na klęczkach «błagać, prosić usilnie, uniżenie, poniżając się»: Gdyby jeszcze obiecali, że na wikcie więziennym stracę 10 kilo, błagałabym na klęczkach, żeby mnie zamknięto. Mam za słabą wolę, żeby się … Słownik frazeologiczny
nerwy — 1. Coś kosztuje kogoś wiele nerwów «ktoś osiąga coś kosztem wielkiego napięcia, silnego zdenerwowania»: To wydawanie książek na dystans jest dramatyczne i wiele nerwów kosztuje, bo wszystko się robi na ostatnią chwilę i wszystko nie tak, jak było … Słownik frazeologiczny
zaskoczyć — dk VIb, zaskoczyćczę, zaskoczyćczysz, zaskoczyćskocz, zaskoczyćczył, zaskoczyćczony zaskakiwać ndk VIIIb, zaskoczyćkuję, zaskoczyćkujesz, zaskoczyćkuj, zaskoczyćiwał, zaskoczyćiwany 1. «napaść niespodziewanie na nie przygotowanego do obrony;… … Słownik języka polskiego
podziw — m IV, D. u, Ms. podziwwie, blm «zdumienie połączone z uznaniem, zachwytem» Niemy, nie tajony, udany, szczery podziw. Szmer, okrzyk podziwu. Godny, godzien podziwu. Wzbudzić, budzić, wywołać w kimś podziw. Oglądać, patrzeć na kogoś, na coś z… … Słownik języka polskiego
zastrzelić — dk VIa, zastrzelićlę, zastrzelićlisz, zastrzelićstrzel, zastrzelićlił, zastrzelićlony «strzeliwszy pozbawić kogoś, coś życia; zabić strzałem» Zastrzelić kogoś w pojedynku. Zastrzelić zwierzę. przen. pot. «wprawić kogoś w zdumienie; zaskoczyć,… … Słownik języka polskiego
zmieszać — dk I, zmieszaćam, zmieszaćasz, zmieszaćają, zmieszaćaj, zmieszaćał, zmieszaćany 1. «mieszając połączyć ze sobą różne składniki; złączyć coś, pomieszać» Zmieszać farby. Zmieszać mleko z wodą. Zmieszać mąkę z proszkiem do pieczenia. ◊ pot. Zmieszać … Słownik języka polskiego
zauroczyć — {{/stl 13}}{{stl 8}}cz. dk VIIa, zauroczyćoczę, zauroczyćczy, zauroczyćczony {{/stl 8}}{{stl 20}} {{/stl 20}}{{stl 12}}1. {{/stl 12}}{{stl 7}} oczarować kogoś, wprawić kogoś w zachwyt, podziw; urzec, zafascynować : {{/stl 7}}{{stl 10}}Zauroczyła… … Langenscheidt Polski wyjaśnień